تنبور دوزی یک تکنیک سنتی در تزیین لباس است که از یک ابزار تخصصی به نام قلاب تنبور استفاده می کند.
این ابزار برای ایجاد سریع یک کوک زنجیره ای استفاده می شود و هنگام استفاده از تزئینات مختلف مانند مهره ، پولک ، پر و غیره بسیار کاربردی است. این نام از کلمه فرانسوی “طبل” گرفته شده است. این تکنیک به دلیل محکم بودن پارچه در هنگام کشیده شدن در قاب نامگذاری شده است ، که لازم است قلاب به طور تمیز از پارچه بدون گرفتن بافت رد شود. هنگامی که کشش صحیح است ، بخیه باید صدایی رضایت بخش را ایجاد کند.
در حالی که منشا تامبور دوزی کاملاً مشخص نیست ، تصور می شود که در هند ، معروف به گلدوزی آری ، در قرن 17 توسعه یافته است.تمام نمونه های برتر مهره تنبور در قرن 18 از نقاطی مانند هند ، ایران و چین به فرانسه و انگلستان وارد شد و در آنجا به آنچه امروزه می شناسیم تبدیل شد.
در حالی که سوزن آری بلند و نازک است ، تنبور کوتاه تر و ضخیم تر است. در تکنیک تنبور تزئینات روی پارچه از سمت راست (یا بالا)به سمت طرف مقابل (چپ یا پایین) انجام می شود. نخ های فلزی زردوزی [طلاکاری] به این روش بر روی پارچه دوخته میشوند. سیم ها به اندازه ی نیاز بریده می شود و از تور رد میشود ، حلقه نخ توسط سوزن گرفته شده و سیم روی نخ لغزیده و به پایین دوخته می شود.
ابزار Aari به دلیل استفاده از آن در ساخت ساری مشهور است و هنرمندان شاغل در این زمینه به سرعت فوق العاده و کارآمدشان شهرت دارند. در تکنیک تنبور ، سوزن از بالا به داخل پارچه می رود ، نخ را با مهره روی آن می گیرد ، 180 درجه می چرخد و به سمت بالا کشیده میشود.البته روشهای مختلفی برای تنبور دوزی وجود دارد( نمونه ی دیگر بر عکس روش ذکر شده است که نقش از روی قاب(کارگاه) و پارچه شکل میگیرد). پس از تسلط ، این تکنیک یک روش فوق العاده سریع برای استفاده از مهره و پولک با دست است .
در طول قرن هجدهم ، تنبور دوزی به عنوان یک سرگرمی عجیب و همه گیر که می تواند در هنگام معاشرت نیز انجام شود بسیار محبوب شد ، زیرا به تمرکز زیادی نیاز نداشت.تنبور دوزی بر روی لباس در قرن 18 بسیار روی مد بود. این تکنیک همچنین در صنعت جدید توری سازی لیمریک(توری لیمریک یک دسته خاص از توری است که از لیمریک ایرلند سرچشمه می گیرد و بعداً در سرتاسر این کشور تولید شد)در دهه 1820 استفاده شد. با این حال ، اگرچه گلدوزی دوزی در این زمان بسیار محبوب بود ، اما جایگاه این تکنیک توسط ماشینهای جدید قرن نوزدهم تهدید شد که نتایج مشابهی را در زمان بسیار کوتاه تری ایجاد میکردند.
پس از وحشت جنگ بزرگ در سال های 1914-18 ، دهه 1920 دوران جدیدی از شکوه و جشن بود. لباس فلپرها (زنان جوان مدگرا و خوش‌گذرانی بودند که مخالف سنتهای جامعه بودند و به عرف جامعه‌ی خود پشت پا زده و آن را آشکارا نقض میکردند و در آن زمان از آنها به عنوان خروشی در برابر جامعه یاد میشد)
با گلدوزی بسیار پیچیده روی زمین رقص را میپوشاندند ، جایی که هر بار که شخصی که لباس را بر تن داشت حرکت می کرد ، میدرخشید و چشمک می زد.
در این زمان مد تا حدودی شکل و شمایل پسرانه به خود گرفت. لباس های استوانه ای شکل و محدود کننده با کمری که کم کم پایین تر آمد تا زمانی که روی باسن نشست. در دوره جسورانه جاز ، سبک آرت دکو روی مهره هایی که لباس های شیک را پوشانده بود ، تأثیر گذاشت. این لباس های براق و درخشان گاهی اوقات با پالتو یا خز ها پوشیده میشدند .این لباس های شب با دوخت متراکم منجوق و پولک تزئین شده. متأسفانه ، وزن جمعی صدها دانه شیشه ای کوچک اغلب باعث پارگی شیفون ها ، کرپ ها و بندهای ابریشمی ظریف می شود.
پولک ها هنگامی که مقبره توتانخامون در سال 1922 حفر شد ، رواج پیدا کرد. پولک های فلزی که به لباس های باستانی دوخته شده بود باعث رواج پولک ها شده بود. گویا در آن زمان بر این باور بودند که فرعون با این پولکها در زندگی پس از مرگ به خوبی تامین می شود. در واقع ، کلمه “پولک” از کلمه عربی sikka به معنی “سکه” آمده است.
متأسفانه ، اکنون از ماشین ها و دستگاه ها به عنوان جایگزینی برای تکنیک تنبور در صنعت مد استفاده می شود. در حالی که تنبور یک تکنیک سریع است ، استفاده از دستگاه به عنوان کارآمدترین روش استفاده از مهره جایگزین تنبور شده است .
با این حال ، بخیه زنجیره ای تنبور هنوز راهی سریع و کارآمد برای استفاده از مهره ها و مونجوق ها به شمار میرود. امروزه هنوز این روش در خانه های مد پاریس استفاده می شود ، جایی که صنعتگران از تکنیک های سنتی برای دستیابی به بالاترین کیفیت کار استفاده می کنند. تنبور دوزی نیز امروزه به صورت جداگانه توسط برخی افراد انجام می شود.
